A polymer material comprising channels whose temperature-independent
conductivity exceeds 10.sup.6 S/cm is used to form conductive films.
Conduction takes place through threads and channels passing through the
film which is otherwise a dielectric. The film is produced by first
depositing a macromolecular polymer substance on a substrate. During
preparation, the substance is preferably in a viscous liquid state. Stable
free electrons (polarons) are then created by ionizing the substance. This
is assisted by exposure to UV radiation and the presence of strong polar
groups in the polymer. Various enrichment techniques, such as applying a
strong electric field, are then used to join the superpolarons together
into conductive threads within the medium. To stabilize the positions of
the threads, the medium then may be solidified, preferably by cooling it
below its glass transition point or inducing cross-linking between the
macromolecules. The film may be a membrane. Devices incorporating these
films include electrical interposers, thermoelectric devices, thermally
insulating electrical connectors, pressure switches, field emission
devices and fault current limiters. The films can also be used to protect
conductors from chemical corrosion without electrically insulating them.
They also find application as electromagnetic shielding, reflectors, and
polarizers.
Ένα πολυμερές υλικό που περιλαμβάνει τα κανάλια η των οποίων θερμοκρασία-ανεξάρτητη αγωγιμότητα υπερβαίνει 10.sup.6 S/cm χρησιμοποιείται για να διαμορφώσει τις αγώγιμες ταινίες. Η διεξαγωγή πραγματοποιείται μέσω των νημάτων και των καναλιών που περνούν μέσω της ταινίας που είναι ειδάλλως μια διηλεκτρική. Η ταινία παράγεται με πρώτα να καταθέσει μια μακρομοριακή πολυμερή ουσία σε ένα υπόστρωμα. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, η ουσία είναι κατά προτίμηση σε ένα κράτος ιξώδους υγρού. Τα σταθερά ελεύθερα ηλεκτρόνια (polarons) δημιουργούνται έπειτα με τον ιονισμό της ουσίας. Αυτό βοηθιέται από την έκθεση στην UV ακτινοβολία και την παρουσία ισχυρών πολικών ομάδων στο πολυμερές σώμα. Οι διάφορες τεχνικές εμπλουτισμού, όπως η εφαρμογή ενός ισχυρού ηλεκτρικού πεδίου, χρησιμοποιούνται έπειτα για να ενώσουν τα superpolarons μαζί στα αγώγιμα νήματα μέσα στο μέσο. Για να σταθεροποιήσει τις θέσεις των νημάτων, το μέσο μπορεί έπειτα να σταθεροποιηθεί, κατά προτίμηση με την ψύξη του κάτω από το σημείο μετάβασης γυαλιού του ή την πρόκληση της διασύνδεσης μεταξύ των μακρομορίων. Η ταινία μπορεί να είναι μια μεμβράνη. Οι συσκευές που ενσωματώνουν αυτές τις ταινίες περιλαμβάνουν τα ηλεκτρικά interposers, τις θερμοηλεκτρικές συσκευές, μονώνοντας τους θερμικά ηλεκτρικούς συνδετήρες, τους διακόπτες πίεσης, τις συσκευές εκπομπής τομέων και τους περιοριστές ρευμάτων ελαττωμάτων. Οι ταινίες μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για να προστατεύσουν τους αγωγούς από τη χημική διάβρωση χωρίς ηλεκτρικά να μονώσουν τους. Βρίσκουν επίσης την εφαρμογή ως ηλεκτρομαγνητικούς προστατευτικό κάλυμμα, ανακλαστήρες, και πολωτές.
