In a conventional method which defines an authentication key for each record, as the number of the records is increased in an access right management for records in a memory of an IC card, the number of the types of authentication keys is also increased to require a larger memory area for storing the authentication keys, thus causing lower memory efficiency. In order to solve such a problem, terminal types (ex. "0H"-"7H") are defined for interrogators, so that only the number of authentication keys equal to the number of the terminal types are stored. Each record has the number of access permission bits equal to the number of the terminal types, and specifies terminal types, to which an access is permitted, by setting the bits ON or OFF.

Σε μια συμβατική μέθοδο που καθορίζει ένα κλειδί επικύρωσης για κάθε αρχείο, όπως ο αριθμός των αρχείων αυξάνεται σε μια διαχείριση δικαιώματος πρόσβασης για τα αρχεία σε μια μνήμη μιας κάρτας ολοκληρωμένου κυκλώματος, ο αριθμός των τύπων κλειδιών επικύρωσης αυξάνεται επίσης για να απαιτήσει μια μεγαλύτερη περιοχή μνήμης για την αποθήκευση των κλειδιών επικύρωσης, προκαλώντας κατά συνέπεια τη χαμηλότερη αποδοτικότητα μνήμης. Προκειμένου να λυθεί ένα τέτοιο πρόβλημα, οι τελικοί τύποι (πρώην "0H"-"7h") καθορίζονται για τις ανακρίσεις, έτσι ώστε μόνο ο αριθμός κλειδιών επικύρωσης ίσων με τον αριθμό των τελικών τύπων αποθηκεύεται. Κάθε αρχείο έχει τον αριθμό κομματιών άδειας πρόσβασης ίσων με τον αριθμό των τελικών τύπων, και διευκρινίζει τους τελικούς τύπους, στους οποίους μια πρόσβαση επιτρέπεται, με να θέσει τα κομμάτια ΣΤΗ ΘΕΣΗ ON ή ΣΤΗ ΘΕΣΗ OFF.